سرچشمه های پند و حکمت در شاهنامه ی فردوسی

سرچشمه های پندواندرز درشاهنامه را باید شناخت. این مقاله برآن است تا بااستفاده منابع ومآخذ، اثبات نمایدکه براساس شواهد وقراین فراوان موجوددرشاهنامه مبنی برتسلط فردوسی حکیم به منابع اسلامی مانند: قرآن، احادیث نبوی وروایات ائمه(ع)ازیک سوو اطلاعات وسیع او از آیین ها و منابع پیش از اسلام مانند: هندی ویونانی واعتقادراسخ او به تأثیرخردوخردگرایی ازدیگرسو، موجب پدیدار شدن بسیاری از اندرزها،کلمات قصار، لطیفه ها و داستان های اخلاقی درشاهنامه شده است که جنبه ی پندوحکمت عملی وتجربی داشته اند.فردوسی،حکیم چیره دستی است که توانسته باحکمت خویش جریان های اندیشه ی یونانی، هندی، ایرانی واسلامی راچنان استادانه به هم پیوند بزندکه به سادگی تشخیص آن هامشکل می نماید. فردوسی علاوه بر استفاده ازمنابع مکتوب ایران باستان، خود نیز به طور شفاهی از زبان نقالان پند، اندرزو حکمت هایی رابرای آیندگان با نظمی شیرین و مطبوع، رسا و قاطع بیان نموده است

کلیدواژه ها:

سرچشمه ، پند ، حکمت ، شاهنامه ی فردوسی