اثر انتقالی تجدید نظر خواهی در آیین دادرسی مدنی ایران

تجدیدنظر خواهی یکی از روش های شکایت از آراء دادگاه های نخستین است که به وسیله آن هر یک از طرفین دعوا می توانند نزد مرجع تجدیدنظر، از رای صادره از این دادگاه شکایت نمایند و مرجع مزبور پس از بررسی دوباره در امور موضوعی و حکمی دعوا، رای بدوی را تایید، اصلاح یا فسخ می کند و تصمیم مناسب اتخاذ می نماید. تجدیدنظر خواهی سابقه دیرینه دارد و اکنون در نظام های دادرسی جوامع متمدن به عنوان یک نهاد اساسی شناخته شده است. مبنای تجدیدنظر خواهی احقاق و اجرای عدالت است. در حقوق ایران دو دسته دلیل (حقوقی و فقهی) ضرورت وجود این نهاد در نظام دادرسی عادلانه را اثبات می کنند. افزایش امنیت قضایی، رفع اثر از لغزظ احتمالی قضات، انسجام نظام دادرسی، طریقت داشتن حکم حاکم، تقاوت حاکم شرع با فاضی دادگستری، محدودیت عدم جواز رسیدگی مجدد و قاعده ملازمه از جمله این دلایل اند. باب چهارم ماده به این موضوع پرداخته و آراء قابل تجدید آیین قانون دادرسی مدنی ایران آنچه از نظر مهلت شکایت و نحوه رسیدگی در مراجع تجدیدنظر را بیان نموده است خاتمه صلاحیت دادگکاه بدوی، اثر تعلیقی نسبت به اجرای حکم بذوی و اثر انتقالی نسبت به محتویات پرونده بدوی، سه اثر تجدیدنظر خواهی می باشند. در این رساله ضمن بررسی تعیین قلمرو و اختیارات و محدودیت های دادگاه تجدیدنظر در رسیدگی به رای تجدیدنظر خواسته مفهوم انتقال دعوا از دادگاه نخستین به دادگاه تجدیدنظر و تسری این انتقال به کلیه آرای دادگاه نخستین اهم از حکم و قرار که مورد اعتراضی در دادگاه تجدیدنظر پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

تجدید نظرخواهی ، دادگاه فصلی ، دادگاه نخستین ، دادگاه تجدیدنظر ، تایید ادله