حبوه؛ تحلیل آن در فقه و قانون مدنی

حبوه: اصطلاحی خاص فقه امامیه است که در منابع فقهی در باب ارث و جزء میراث وارثان طبقه اول مطرح شده است. حبوه از احکام استثنایی و مخالف قاعده است. در مواردی که موضوعا و حکما قطعی و مسلم باشد، اجرا میشود و در موارد تردید، باید تفسیر مضیق نمود و اصل را بر عدم اختصاص حکم حبوه دانست. این مقاله با رویکرد نظری و با غور در اسناد و منابع فقهی و با هدف بررسی مصادیق حبوه و اینکه آیا میتوان امروزه اموالی را جانشین بعضی از مصادیق حبوه کرد یا نه و نیز تطبیق ماده 915 قانون مدنی درزمینه حبوه با فقه امامیه است. از جمله یافتههای این پژوهش این است که حبوه، انگشتر، قرآن، شمشیر و لباسهای شخصی مرد متوفاست که به عنوان ارث (و بدون عوض) به پسر بزرگ او داده میشود.

کلیدواژه ها:

حبوه ، اموال موضوع حبوه ، پسر بزرگ (محبو له)