دارندگان حق حضانت در حقوق ایران و کنوانسیون حقوق کودک

حضانت، نگهداری و تربیت طفل است به گونهای که صحت جسمانی، روحی، روانی و تربیت وی با توجه به نیازها و مصالح حال و آینده اوو وضع و موقعیت والدین طفل تامین گردد. در حقوق ایران و کنوانسیون حقوق کودک بحث حضانت از بدو تولد طفل بوجود می آید وتقریبا هر دو نظام تحت بررسی والدین را به طور مشترک در درجه اول مسیول حضانت اطفال میدانند و آن را جزء حقوق و تکالیف والدین میدانند.در مقاله حاضرضمن بررسی حضانت اطفال در سنین و شرایط گوناگون در حقوق فعلی ایران و کنوانسیون حقوق کودک، این سوال مطرح می شود که هر یک از والدین تا چه سنی عهده دار حضانت طفل است و در صورت جدایی و یا فقدان والدین وضعیت حضانت طفل چگونه خواهد بود به طور کلی از آنجا که نقطه آغاز حیات کودک در خانواده است، روشن است اولین کسانی که موظفاند از کودک نگهداری و مراقبت وبرای تربیت او اقدام کنند، پدر و مادر هستند؛ اما شرایط همیشه بدین صورت نیست که کانون خانواده پابرجا باشد و ممکن است به دلایلی خانواده از هم بپاشد و رابطه زناشویی به صورت ارادی(طلاق یا فسخ) و یا غیرارادی و قهری(فوت) قطع شود. در واقع زمانی حضانت به عنوان یک اختلاف مطرح میشود که بنیان خانواده از هم پاشیده میشود و در اینجا است که بحث مسیولین عهدهدار حضانت و دعوای مربوط به آن مطرح میشود و در جهت حفظ منافع و مصالح عالیه کودک، هیچ یک از این شرایط و موقعیتها از دید قانون گذار مغفول نمانده و برای هر دوره و در هر شرایطی وضعیت حضانت طفل را به طور کامل بیان نموده است.

کلیدواژه ها:

حضانت ، کودک ، دارندگان حق حضانت ، حقوق ایران ، کنوانسیون حقوق کودک