مطالعه تطبیقی حقوق و تکالیف طرفین قراردادهای پزشکی و درمانی در حقوق ایران و فقه امامیه

پزشکی یکی از شاخه های مهم و پر مخاطب علوم است که قدمتی به اندازه تاریخ بشریت دارد و با گذشت زمان و پیشرفت تکنولوژی و بهداشت عمومی انسانها نه تنها از نیاز به علوم پزشکی نکاسته، بلکه وابستگی نوع بشر به جامعه پزشکی وارد مراحل جدیدی شده و روز افزون گردیده است. با توجه به پیشرفت روز افزون رشته های علوم پزشکی و حساسیت اینگونه رشته ها به دلیل ارتباط مستقیم آنان با جان انسانها، به نظر می رسد برایحفاظت از حقوق بیماران و حتی خود پزشکان جایگاه قراردادهای درمان ضرورت تحقیق و بررسی در خصوص حقوق و تکالیف بیماران در قراردادهای درمان و پزشکی ضروری به نظر می رسد. این تحیقق با روش توصیفی – تحلیلی انجام و این نتیجه دریافت شد که اعتقاد به وکالت بودن قرارداد معالجه نیز بسیار ضعیف و واضح البطلان است در مور د قال ب مقاطع ه کاری و پیمانکاری نیز هر چند از جهت لفظ مقاطعه در فقه، عباراتی از سوی فقهاء بیان شده ولی معمولا در اصطلاح ؛ مقاطعه کاری به همان قراردادهای ساختن پل، ساختمان ، جاده و راه گفته می شود که چه بسا خودش نوعی از اقسام عقد اجاره باشد . لذا این نظریه نیز خالی از اشکال نیست . بنابراین بهترین نظری که میتوان ارائه نمود اینست ک ه عقد معالجه را در قالب عقود نامعین ذکر کنیم تا عاری از اشکالات مذکو ر بوده و با قطع و یقین احکا م این نوع عقد ر ا بر آن جاری سازیم.

کلیدواژه ها:

قرارداد پزشکی و درمانی ، حقوق ایران ، فقه امامیه