قطعیت اجرای کیفر و آسیب شناسی آن در حقوق ایران

هدف پزوهش حاضر بررسی قطعیت اجرای کیفر وآسیب شناسی آن در حقوق ایران میباشد. شدت و قطعیت کیفرها به عنوان دو عنصر نظریه بازدارندگی و از راهبردهای پیشگیری کیفری از جرم هستند. در مورد اصل تاثیرگذاری این دو عنصر در بازداری از جرم اختلاف است و میتوان گفت به همان اندازه که نظریه برتری شدت در پیشگیری از جرم نادرست است نظریه برتری قطعیت هم صحیح نیست به طوریکه در برخی موارد این شدت کیفر است که بازدارنده تر است و در برخی موارد این قطعیت است که هدف بازدارندگی را بهتر حاصل میکند. در رابطه با آسیب شناسی قطعیت آراء کیفری طبق ماده 477قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 اعاده دادرسی یکی از جهات رسیدگی است که موجب ایجادتزلزل در آراءقطعی است. همچنین طبق ماده97 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 عفو به عنوان مهمترین عاملی است که به قطعیت خلل وارد میکند.و تعقیب و دادرسی را موقوف میکند و در صورت صدور حکم محکومیت اجرای مجازات متوقف و آثار محکومیت نیز زایل خواهد شد. بنابراین نتیجه میگیریم تغییر درجه قطعیت یک عمل قانونی نیست و تمهیدات قانونی مانند عفو و معاذیر معافکننده باعث شده که قطعیت کیفرها بیش از آنکه دارای بعد قانونی و تقنینی باشد، دارای وصف و ماهیت اجرایی است

کلیدواژه ها:

نظریه بازدارندگی ، شدت و قطعیت کیفر ، آسیب شناسی