بررسی مبنای مسیولیت فرستنده ی کالا و حدود تعهدات وی در قراردادهای حمل و نقل دریایی کالا از منظر کنوانسیون روتردام هلند

امروزه درصد بالایی از واردات و صادرات کشورها توسط کشتی حمل می شود بنابراین حمل و نقل دریایی و به نظم کشیدن روابط اشخاص درگیر در این قضیه از جمله فرستنده کالا و متصدی حمل و نقل برخوردار است. مجمع عمومی سازمان ملل متحد در دسامبر 2008، کنوانسیون ملل متحد در مورد قراردادهای حمل بین المللی کالاها به صورت کلی یا جزیی از طریق دریا را تصویب کرد که به کنوانسیون روتردام معروف شد. مطابق کنوانسیون روتردام، در جریان حمل و نقل کالاها از زمانی که از سوی فرستنده فرستاده می شوند تا به گیرنده برسند، افراد مختلفی از جمله متصدی حمل ونقل، عامل های دریایی، فرستنده، فرستنده اسنادی و.... درگیر هستند. کنوانسیون هامبورگ که در سال 1978 به تصویب رسیده است اساسا مسیولیت فرستنده کالا و تعهدات وی را که شامل مواد 12 مشابه ماده 4 قواعد هیگ – ویزبی و 13 مشابه ماده 4 می باشد، تدوین نموده است، با این تفاوت که در این ماده، فرستنده کالا باید متصدی حمل ونقل را از ماهیت خطرناک کالا مطلع نماید. با این وجود یکی از موارد، مسیولیت فرستنده کالا – یعنی مسیولیت برای توصیف ناصحیح کالاها، که به اسناد حمل می پردازد می باشد. در قواعد لاهه سه مقرره در ارتباط تعهدات و مسیولیت های فرستنده وجود دارد که در قسمت های مختلف به صورت پراکنده آمده اند: اول: در ماده 3 فرستنده کالا در مقابل متصدی حمل ونقل درزمان ارسال محموله، ضامن صحت اظهارات خود در مورد علامت گذاری بر روی کالاها، تعداد، مقدار و وزن آنها می باشد. دوم: در ماده 4 آمده است که در صورت فقدان کالاها یا ورود صدمه به آنها توسط متصدی با کشتی وبدون دخالت یا قصور فرستنده کالا ایجاد شده باشد، وی هیچ گونه مسیولیتی نخواهد داشت. سوم: در ماده 4 فرستنده کالا مسیولیت تمام خسارت ها و هزینه هایی را که به طور مستقیم وغیر مستقیم از انتقال کالاهای خطرناک یا کالاهایی که متصدی حمل ونقل در رابطه با ویژگی و خصوصیات آنها توافقی نداشته، بر عهده دارد، در خصوص موارد اول وسوم مسیولیت مطلق، در خصوص مورد دوم مسیولیت مبتنی بر تقصیر را برای فرستنده در پیش گرفته است.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل دریایی ، کنوانسیون های لاهه ، هامبورگ و روتردام هلند