اینترنت اشیاء و دکترین حریم خصوصی

اینترنت اشیاء، موجب پدیده ای می شود که از آن به پدیده موزاییک تعبیر شده است.زمانی که هر شیء مرتبط با انسان از خود یک مختصات قابل ردیابی و اطلاعات قابلپایش، پالایش، پردازش و استنتاج به جای گذارد، یک واحد اطلاعاتی کوچک، که ممکناست به تنهایی معنای مشخصی نداشته و یا اطلاعات فراوانی به دست ندهد، از به همپیوستن با سایر اجزاء اطلاعاتی، طرح و نقشی همانند یک پرتره کامل و یا قابل توجه ازابعاد درونی و بیرونی، فردی و اجتماعی از شخص ترسیم خواهد کرد. لذا به نظر می رسدکه دکترین شخص ثالث در فضای سایبر و به ویژه در پیدیده اینترنت اشیاء غیرقابل اعمالاست و لازم است حتی در مواردی که به نظر می رسد که اطلاعات چندان اهمیتی از نظرحریم خصوصی ندارد، باید از یک انتظار حریم خصوصی حمایت نمود. فنآوری های نوین،مانند اینترنت اشیاء یا هر تدبیر فنآورانه ی دیگری که قابلیت ذخیره اطلاعات را دارند،تنها یک ابزار دیگر برای مقصود اصلی اختراعشان نیستند، بلکه به دلیل تمام چیزهاییکه میتوانند در خود ذخیره کنند و همه ی چیزهایی که میتوانند افشا نمایند، برایبسیاری از مردم، آنها داخل در قلمرو حریم خصوصی زندگیشان هستند و این واقعیتکه فنآوری پیشرفته در حال حاضر اجازه میدهد چنین حجمی از اطلاعات محرمانه درجایی ذخیره شود، باعث نمی شود که ارزش حریم خصوصی این اطلاعات از آن چیزی که بنیانگذاران دفاع از حریم خصوصی در نظر داشتند و برای آن چندین دهه جنگیده اندکمتر قلمداد شود . در این مقاله با بررسی دکترین مربوط به حریم خصوصی در فضای سایبر، چالش های حق حریم خصوصی در بستر فضای سایبر، بویژه فناوری اینترنت اشیاءبررسی کرده و راهکارهایی جهت کاهش تعرض به این حق بنیادین ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

حریم خصوصی ، اینترنت اشیاء ، انتظار متعارف حریم خصوصی ، دکترین شخص ثالث ، تیوری موزاییک