بررسی و تحلیل سبک های هندی و اصفهانی

شعر شاعران سبک اصفهانی و هندی (صایب و بیدل) مایه اعجاب و شگفتی است؛ زیرا در نهایت دقت و دشواری، مضمون آن انتخاب شده است اما فقط شنیدن دارد و چون شعر سعدی و حافظ، انسان را به فکر کردن فرو نمی برد. چنین سبک از شاعری که به طورکلی با ارزشهای ادبی ایران تاریخی در دوره های خراسانی و عراقی سنخیت و همخوانی ندارد، از سوی ادیبان و شاعران دوره بعد و نیز از سوی تذکره نویسان مورد توجه و استقبال واقع نشد و در تذکره ها نوشتند از ده ها هزار بیت صایب چند بیت او به دشواری انتخاب شد و همین که تا امروز شعر بیدل برای استادان و دانشجویان ایرانی ناآشناست به غرابت و شگفتی نامانوس شعر او برمیگردد. بدین جهت تحقیق حاضر تا حدودی میتواند تمایزها و تفاوتهای سبک های اصفهانی و هندی و دو نماینده تمام عیار این دو سبک یعنی صایب و بیدل را روشن و مشخص نماید. بر همین مبنا مقاله پیش رو با بررسی و تحلیل دو سبک مذکور، فرضیه های زیر را اثبات مینماید:.1 اکثر منتقدان ادبی سبک هندی و اصفهانی را یکی دانسته اند و وجوه مشترک فراوانی برای آنها ذکر کردهاندام،ا با اندکی درنگ و مطالعه میتوان دریافت که این دو سبک با وجود ویژگیهای مشترک فراوان، کاملا بر هم منطبق نیستند. 2.توجه به سه عنصر زبان، زمان و مکان در شعر صایب و بیدل نمایانگر تفاوتهای شعری این دو شاعر و اثبات همسانی سبکی آنهاست.

کلیدواژه ها:

سبک هندی ، صایب و بیدل ، تفاوتهای شعری ، همسانی سبکی