بررسی تطبیقی تعهد به نفع ثالث با منتفع ثالث

در رابطه بین دو طرف، وجود قرارداد، آنان را در برابر هم ملتزم می سازد. تعهد به سود ثالث نیز یکی از این التزام هاست که نقش اساسی در قرارداد دارد. تعهد به سود ثالث نه تنها به صورت شرط ضمن عقد امکان دارد، بلکه می تواند عوض اصلی قرارداد باشد. قانون گذار ایران در مواد 196، 768، و769 ق.م در قالب عباراتی مختصر و مجمل به طرفین قرارداد اجازه ایجاد تعهد به نفع ثالث را داده است. نهاد تعهد به نفع شخص ثالث این امکان را می دهد از قراردادی که دیگران منعقد می کنند، منتفع گردد. این امکان منحصر به نهاد حقوقی مزبور نیست؛ بلکه نهادهای حقوقی دیگری وجود دارند که چنین نتیجه ای را موجب می شوند. همین اشتراک در نتیجه ممکن است باعث اختلاط مفاهیم آنها گردد. برای جلوگیری از این اختلاطضروری است وجه تمایز تعهد به نفع ثالث از نهادهای حقوقی مشابه از جمله منتفع ثالث بازشناخته شود. این مقاله سعی بر آن دارد تا با بررسی تطبیقی و مقایسه ای این دو نهاد با نهادهای حقوقی مشابه به این مهم دست یابد.

کلیدواژه ها:

قرارداد ، قانون مدنی ، تعهد به نفع ثالث ، منتفع ثالث