سیمای پیامبر اسلام (ص) در آیینه شعر فارسی

سیمای پیامبر بزرگوار اسلام، این بهترین آفریده ی خدا و سنبل ناز کشتزار آفرینش در ذهن و زبان بسیاری از شاعران ایرانی جلوه ای بارز و ارزشمند داشته و دارد. و در آثار منظوم و منثور به نحوی شایسته که گویای علاقه مندی و دلباختگینویسندگان آن آثار به پیامبر اکرم (ص) می باشد بسیار شکوهمند، دلنواز و دوست داشتنی است و بدان مباهات کرده اند. سیمایی است که ملکوتی تر از آن چهره در کل هستی نمی توان یافت. این مدایح که باید آنها را مدایح محمدی یا نبوینام نهاد علاوه بر آنکه میزان اعتقاد خالصانه قلبی سرایندگانشان را به مقام حضرت ختمی مرتبت می رساند، در حکم گنجینهای به شمار می رود که بسیاری از حوادث زندگی و سیره و سخنان پیامبر (ص) را به طور اجمال و به طریق تلمیح در خود جای داده است. هر چند که نعت چنین سروری از عهده ی کسی برنیاید. از این رو از دیر باز شاعران و سخنوران هر یکمتناسب با شان و مرتبه ی خویش نه در خور قدر و مقام آن عنصر سماحت و مبدا فصاحت و بلاغت زبان به ستایش و ثنای وی گشاده و تاج عشق او را برق نهاده اند که اگر آن آثار گرد آوری شود کتابخانه ای بزرگ از آن پدید خواهد آمد. واز موضوع های مهم و اثر گذار در مجموعه ی پژوهش های ادبیات فارسی می تواند محسوب گردد بطوری که کمتردیوان شعری را می توان یافت که قطعه ی شعری در مدح پیامبر اکرم )ص( در آن ثبت نشده باشد.مقاله حاضر تحقیقی است پیرامون سیمای پیامبر اکرم(ص) در آیینه شعر فارسی که در یک مقدمه و چند بخش اصلی سیمای پیامبر اکرم(ص)رادر آیینه شعر فارسی بررسی کرده و جلوه های زندگی و اندیشه و شخصیت بزرگوار پیامبر را به عنوان اسوه ی حقیقی عرفان نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

پیامبر اکرم (ص) ، نعت ، معجزات ، فضایل ، معراج ، شعر فارسی