نگاهی به عوامل بازدارندهی رشد و کمال از دیدگاه مولوی در مثنوی معنوی

آدمی ذاتا موجودی کمالجوست و خواسته یا ناخواسته همواره در مسیر ترقی گام برمیدارد، و از طرفی موانع مختلفی دست به دست هم میدهند تا طی این طریق را ناممکن سازند یا او را از دستیابی به تکامل بازدارند. واقعیت آن است کهشناخت موانع خودشناسی و حقیقتجویی مهمتر از حقیقتجویی است برای این که اگر شخص این توانایی را داشته باشد که موانع خودشناسی را بشناسد و در صدد رفع آنها برآید برای رسیدن به خودشناسی و در نتیجه حصول کمال راه بس طولانی راطی کرده و فاصله چندانی با حقیقت خود نخواهد داشت. مولوی به تعبیر عارفان، انسان کامل است و تمام پلههای تکامل راطی کردهاست و در مثنوی شریف راه معرفت جویی و استکمال را نشان داده است. مولوی با وجود این که انسان را موجودی میداند که وجودش پیچیده و لایه لایه است، و او را بیکران و دشوار شناخت می خواند، اما شناخت او را محال نمی داند بلکهراهها و روشهای حصول کمال را پیش روی او قرار می دهد ولی گاهی این سوال مطرح بوده که آیا در این مسیر حجابها و عوامل بازداندهی حقیقت جویی را که در سر راه انسان قرار گرفته اند به او معرفی می کند پاسخ به این سوال جهت روشن کردن اذهان دوستداران کمالجویی و شناخت عمیقتر خود واقعی ضروری مینماید

کلیدواژه ها:

کمال جویی ، موانع ، مثنوی ، انسان کامل