مقایسه مضامین تاریکی، تنهایی و مرگ در اشعار سپهری و نادرپور

اگر بخواهیم در ادبیات معاصر ایران، چندشاعر نوگرا و صاحب سبک، معرفی کنیم، بدون شک سهراب سپهری یکی از آنهاست. او از جمله شاعران بزرگ معاصر است که در کنار دیگر چهره های ماندگار شعر نو، مثل: نیما ، فروغ ، اخوان و شاملو از ارکان آن به شمار می رود. سهراب در عین علاقه به گمنامی و فرار از شهرت، به شهرتی دست یافت که نسلی از شاعران جوان به تقلید از سبک و شیوه او شعر سرودند و او را مقتدای فکری و هنری خود قرار دادند. نادرپور از دیگر شاعران بزرگ معاصر است که در ابتدای شاعری به تقلید از نیما ، وارد عرصه شعرنو شد ولی پس از مدتی، شاعری با سبک خاص گردید که اگر کسی شعری بسراید و تاریکی و شب در آن بیشتر باشد، می گویند شعر تو نادرپوری است.در این مقاله، سعی بر آن است تا سه عنصر تاریکی ، تنهایی و مرگ در اشعار این دو رکن بزرگ شعر معاصر، بررسی گردد و نتایجی که به دست آمده، مشخص و تبیین شود. در انتهای مقاله، مشاهده خواهد شد که باوجود استفاده بیش از حد این شاعران از این سه واژه، به دلیل طرز تفکر متفاوت آنها، نتایج متفاوتی اخذ خواهد شد؛ که یکی روی به سوی افق روشن(اشعار سهراب) و دیگری روی به سوی افق تاریک (اشعار نادرپور) دارد.

کلیدواژه ها:

سهراب سپهری ، نادر نادرپور ، تنهایی ، تاریکی ، شب و مرگ