ارتباط بین عرفان و معنویت گرایی در زندگی

تاثیر تمدن و تکنولوژی جدید بر دگرگونی و بهتر شدن وضع زندگی مادی بشر را هرگز نمی توان از نظر دور داشت اما این واقعیت تلخ را نیز نمی توان انکار کرد که تمدن مدرن یکی از عوامل مهم غفلت آدمیان از اصلی ترین ساحت وجودی خودیعنی روح ملکوتی و در نتیجه فروپاشی بنیادهای اخلاقی و معنویت در جهان معاصر بوده است، در اقع با گسترش فرهنگ مادی گری، شاخص های معنوی در جوامع انسانی کم رنگ شده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر بکارگیری عرفانو معنویت در زندگی شخصی افراد به شناسایی عواملی می پردازد که در کسب این رضایت به طوری عملی برای فرد و جامعهتاثیرگذار هستند. در این مطالعه با روش کتابخانه ای و تحلیل و توصیف داده های مطالعاتی به بررسی و تبیین این موضوع پرداخته و به سوالات مطروحه در این بحث پاسخ داده است. فرض بر این است که بکارگیری عملی عرفان در زندگی موجبافزایش رضایتمندی شخصی افراد می گردد. و در پی پاسخ به این پرسش که کدام مولفه های عرفان در شناخت بهتر افراد و ایجاد رضایتمندی آنها در زندگی موثر هستند. مطالعه حاضر نشان می دهد که با آموزه های عرفان و بکارگیری عملی آن می توان سطح کیفی زندگی را بالا برده و به من واقعی خویشتن نزدیک تر شد. مولفه هایی مانند: خویشتن یابی، نیاز به آموزش،عشق و معنویت گرایی از جمله عواملی هستند که به جای توجه به دنیای بیرون از وجود انسان توجه او را به دنیای درون و ارزش های وجودی اش معطوف کرده تا بتواند از این رهگذر رسالت خویش را که همانا دریافت گنج درون و عرضه آن به هستی است به انجام رسانیده و در جهت نیل به کمال و سعادت مندی و رضایتمندی خویش و اطرافیان خویش گامی موثر بردارد.