عشق از منظر عرفان وفلسفه

حکمای اسلامی عشق را در مراتب گوناگون هستی از ضعیف ترین درجه تا قوی ترین مرتبه آن، یعنی واجب الوجود جاری دانسته است؛ عشق در هریک از این مراتب از درجات گوناگونی برخوردار است. هر روح به چیزی میل می کند که با طبیعتشمطابق است و نیرویی مطابق ارزش و استعداد خود پدید می آورد که عشق نام دارد این عشق در همه چیز جریان دارد . پس عشق امری فراگیر و در ضمن دارای مراتب است. به نظرحکما راز بقا و تکامل در عشق است. برخی از حکما با استمداد ازذوق عرفانی و روش فیلسوفانه خود به اثبات اتحاد عشق و عاشق و معشوق پرداخته و توانسته اند تسلط عشق را در پهنه وسیع جهان مدلل کنند. عشق، دوست داشتن، التذاذ و تحسین از جمله آثار زیبایی است که بر روی مدرک می گذاردحکمایی مانند ابن سینا این عشق را در میان خالق و مخلوق ، استاد وشاگرد، زن ومرد امری طبیعی می دانند.عشق های مجازی را نشانههایی از عشق حقیقی می دانند. ابن سینا از عشق به بیماری دل یاد کرده که خود پنهان است ولی نشانه های آن غماز ی است.ایشان حکایت شیخ صنعان را مطرح میکنند که وقتی عشق دختر ترسا دل شیخ را به تسخیر خود در آورد نشانه های بیماری عشق به تدریج در شیخ ظهورکرد.این مقاله در صددتبیین مساله عشق در نزد حکماست.

کلیدواژه ها:

عشق حقیقی ، عشق مجازی ، حکمت اسلامی ، انسان شناسی ، زن در عرفان