جلوهنمایی مکان طللی در مقدمات شعرجاهلی

مکان عنصری ناگسستنی از شعر است و این امر را در زبان شعری و مقدمات طللی شاعران حاهلی به وضوح میبینیم. توقف دراطلال و دیار منزل محبوب، شاعر را به سرایش در مورد ویژگیهای مکان طللی و تامل بر زمان از دست رفته وگذشتهی متصلبه قرابت محبوبش وا میدارد. اطلال، مکانیسم فراخوانی گذشته با تمامی خوشیها وسختیهایش هست. مکان طللی آستانهی ورود شاعر به خانهی هستیش؛ یعنی زبان شعریش هست. شاعر در خاطرهاش به سوی مکان پیشینیاش رجوع میکند تا از مکانفعلیش به سوی مکان پیشینی موجود در حافظهاش بازگشت کرده باشد، بازگشتی که بصری نیست، بلکه ذهنی است تا ذهن درکمک زبان به بازتولید مکان محبوبش اقدام کرده باشد. در زبان شاعران جاهلی، دوالیزم پیوند وگسست واکنون وگذشته در مکان و در زبان طللی صورت میگیرد. شاعر با گریه بر اطلال، دلها وگوشها را به سوی خود متمایل می کند. بدون ذکر اطلال،شعر جاهلی ابتر وناقص هست، وانگار چوبهی داری است که شاعر جاهلی آن را مدام بر گردن خود حمل میکند. شعر طللیبرای استمرار و تداوم وعمق بخشی، به جستجو ازبنیادهای تحولی است که درحیات سکونت میکند و نمادهایش درمکان تجسم پیدا میکند؛ اما مکان برای شاعران صعالیک در بیابان نمود پیدا میکند که برای آنان مکان اقامت هست؛ وجنبه هایمنفی ومثبت را برای آنان در پی دارد. این مقاله در پی پاسخ به پرسشهای ذیل هست: ا- چگونه مکان در شعر جاهلی هستی می یابد 2- مکانهای طللی چگونه به فراخوانی خاطرات پیشین شاعر منجر می شود 3- رویکرد شاعران صعالیک به مکان چگونه هست

کلیدواژه ها:

مکان ، مقدمات طللی ، شعر جاهلی ، شاعر جاهلی ، شاعر صعالیک