تحلیل سبک شناسی زبان عرفانی کشف الاسرار و عده الابرار

زبان عرفان زبانی است که حالات، روحیات و تجارب ناب عرفانی با آن بیان می شود. این زبان که با نام های زبان اشارت، زبان عبارت، زبان حقیقت، زبان عشق، زبان کشف، زبان اهل طریقت و ... یاد می شود، زبانی است برخاسته ازسرشت های انسان هایی که باطن خود را از هر آلایشی پاک کرده و به یگانه هستی عالم روی آورده اند. زبان عرفان با توجه به گوینده و احوال مخاطبان درجات و ویژگی های متفاوتی دارد که آن را از هر زبان دیگری متمایز می کند، همچون آهنگین بودن، آشنایی زدایی، غلط افکنی، تاویل های زیبا از حروف، کلمات و آیات قرآن و همچنین از برخیاعمال و رفتارها که همه به قصد انتقال مفاهیم عرفانی به دیگران است. این زبان، به ویژه در کشف الاسرار و عده الابرار میبدی، زبانی است برگرفته از زبان قرآن که از حقیقت و معرفت باطن خبر می دهد.این زبان در حقیقت برای تبیین تجاربعرفانی به وجود آمده که دارای درجات مختلفی است. وجود سطوح مختلف زبان عرفانی که عبارتنداز سطح تناقضی یا سطح شطحی، سطح محاکاتی یا رمزی، سطح استنادی یا نقلی و سطح استدلالی یا عقلی نشانگر تلاش همه ی جانبه ی عارفان برای بیان تجارب عرفانی است

کلیدواژه ها:

کشف الاسرار ، زبان عرفانی ، تاویل ، شطح ، تجربه ی عرفانی