بن مایه های ادب پایداری در اشعار عارف قزوینی و احمد شوقی

ادبیات پایداری ، نوعی از ادبیات متعهد و ملتزم است که از طرف مردم و پیشروان فکری جامعه در برابر آنچه حیات معنوی و مادی آنها را تهدید می کند به وجود می آید و به عنوان گونه ای خاص از ادبیات که بیانگر ستیز ملت ها در برابر تجاوزبیگانگان و ستم ستمکاران است،دارای مفاهیمی والا و ویژگی های خاص خود می باشد.حضور استعمار ملت های جهان اسلام همواره با این مسیله روبرو بوده اند. عارف قزوینی شاعر ایرانی و احمد شوقی، شاعران ادبیات پایداری هستند که به انعکاسجلوه های پایداری ملت خود در برابر بیگانگان و استعمار در اشعارشان پرداخته اند. این پژوهش برآن است که به توصیف ومعرفی بن مایه های ادبیات پایداری در اشعار این دو شاعر معاصر ایران و عرب بپردازد و اشعار آنان را مقایسه کند.از مولفه ها و بن مایه های مشترک ادبیات پایداری در سروده های این دو شاعر: عشق به وطن، بیداری مردم با یادآوری پیشینه تاریخی ، دعوت به مبارزه، ستایش شهید و شهادت، ستایش قهرمانان که در شعر هر دو شاعر بازتاب های مشابه و متفاوتی یافته است

کلیدواژه ها:

ادب پایداری ، عارف قزوینی ، ایران ، احمد شوقی ، مصر