شخصیت پردازی در داستان فرود

یکی از شگردهای ادبی که امروزه بسیار مو رد توجه نقد نوین قرار گرفته است ، بهره گیری از فضای داستان و شخصیت پردازی در اثر است. این امر در شاهنامه ی فردوسی به شکلی کامل و منسجم مشهود است؛ وی در توصیف شخصیت های داستانی خود به گونه ای تصویرپردازی نموده که با تحلیل روان شناختی می توان به لایه های پ نهان درونی و شخصیتی آنها پی برد ؛ او با باریک بینی و ظرافت کاری آگاهانه در گزینش شخصیت های داستانی خود به بلاغت و شیوایی سخن خود افزوده است. برای تبیین جای گاه این شگرد داستانی در شاهنامه، در این جستار تحلیلی - پژوهشی سعی بر آن گردیده که در داستان فرود که یکی از تراژدی های شاهنامه ی فردوسی است، این قابلیت هنری مورد بررسی و واکاوی قرار گیرد و شخصیت های داستانی این اثر از ابعاد پویایی و ایستایی ، خودمحوری، مرکزی، مقابل ، همراز و دیگر انواع پردازش شوند. نتیجه نشان می دهد که با این پ ژوهش می توان انواع شخصیتی را در داستان یافت و از این دیدگاه با درک بهتری به داستان های شاهنامه نگریست.

کلیدواژه ها:

شخصیت ، شخصیت پردازی ، فردوسی ، شاهنامه ، داستان فرود