مرگ اندیشی از دیگاه فروغ فرغ زاد و سهراب سپهری
محل انتشار: کنگره بین المللی زبان و ادبیات
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 476
فایل این مقاله در 21 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
LPMCONF01_0998
تاریخ نمایه سازی: 7 اردیبهشت 1396
چکیده مقاله:
اندیشیدن درباره ی مرگ و سخن گفتن از آن یکی از بن مایه های رایج در ادبیات و جریان اندیشگانی یک قوم است. ادبیات هر ملت زمینه ای مناسب برای بازتاباندن و شناسایی اندیشه های ایشان درباره ی مرگ خواهد بود. مرگ پدیده ای است که سایه ی پر رمز و راز و ابهام آلود آن ب ر سراسر فرهنگ انسانی گسترده شده و ناشناختگی و رازناکی ماهیت آن در طول تاریخ اندیشه ی بشر موجب پیدایش افکار و تاملات بعضا متناقص در خصوص مرگ در عرصه های مختلف فکری از جمله شعر و ادب فارسی گردیده است و هر کدام از شاعران با تکیه بر پایگاه های فکری و معرفتی خو د، از لونی دیگر به این پدیده نگریسته اند. طلب مرگ در دیوان فروغ،گاه ناشی از نوع ارتباطی بوده است که با اطرافیان خویش داشته است؛ به ویژه مربوط به رابطه او با شاپور می باشد. مرگ از نظر فروغ عاصی، کوچی درد آلود است که نه به اختیار بل به اجبارصورت می گیرد. او در پس تولد هر نوزاد، سایه ی تاریک مرگ انسان دیگری می بیندکه مجبور است با زیستن خداحافظی کند. او اصل بودن انسان و خلقت جهان را زیر سوال می برد و آن را بیهوده تلقی می کند. مرگ در دیدگاه سهراب سپهری، استمرار حیات و جزء لاینفک و شرط مقدس زندگی است. مرگ در شه ر سهراب سپهری با نگاهی خوش بینانه و استقبال از دنیای پس از مرگ به تصویر کشیده است و قلب تصاویر مرگ در شعر او با عناصر زنده و جانبخش طبیعت می تپد
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :