رویاگونگی در رمان شازده احتجاب هوشنگ گلشیری

رویا حاصل ناخودآگاه است و در پیوند با داستان که خود، آمیزهای از ناخودآگاه و خودآگاه است؛ منجر به خلق سبک داستانی میگردد که آن را داستانهای رویاگونه مینامند. متن این آثار سراسر در فضایی ذهنی و رویایی شکل میگیرد. از شیوههای ایجاد رویاگونگی در داستانی میتوان استفاده از تکنیک جریان سیالذهن، بهره جستن از مشخصههای سورریال و ریالیسمجادویی و نیز ساختار داستانهای پسامدرن اشاره کرد. شازده احتجاب رمان ماندگار هوشنگ گلشیریاست که در زمان انتشار و بعد از آن مدام در کانون توجه قرار داشته است. استفاده از تکنیکهای مدرن استان نویسی،بیان شیوه روایی متفاوت و پرداختن به ابعاد درونی شخصیت انسان از خصیصههایی است که این رمان را برجسته کرده است. فضای کلی اثر تداعی رویاگونگی این رمان است. این مقاله، رمان شازده احتجاب را از حیث رویاگونگی درساحتهای روایت، شخصیت، زمان، زبان و طرح بررسی مینماید که برآیند این پژوهش نشان میدهد رمان شازده احتجاب، اثری رویاگونه است که گلشیری از قبل شیوه سیال ذهن توانسته فضای مدنظر را ایجاد نماید. این پژوهش بهروش کتابخانهای و با مدنظر قرار دادن تحلیل محتوا نگارش یافته است. نگارندگان اذعان میدارند پژوهشی خاص با عنوان مذکور پیش از این انجام نگرفته است.

کلیدواژه ها:

رویا ، رویا گونگی ، رمانفارسی ، شازده احتجاب ، هوشنگ گلشیری