دگر دیسی سنت در غزل مُدرن

شعر فارسی پس از سده ی سوم هجری قمری، به دلیل تطورات اجتماعی ،سیاسی،مذهبی و فرهنگی در ساختار حکومت و جامعه ، از نظر سبک ،قالب و زبان دستخوش دگرگونی های چشمگیر شد.ایجاد سبک ها و فرم (قالب)های متنوع – اگرچه گاه تزئینی و تفننی – بی شک در راستای ایجاد تحول در شعر و تلاش برای دیگرگونگی بوده است.با همه ی تلاش شاعران سنت گرا در نو آوری ،متأسفانه شعر کلاسیک در چند دهه ی اخیر ،هیچ گاه به طور جدی دچار تحول نشد.در دهه ی هفتاد شمسی ،تعدادی از شاعران جوان ،موجی را آغاز کردند که بنیان های نحوی ، ساختاری و عروضی شعر کلاسیک را به چالش کشید. این موج که در فضای مه آلود شعر دهه ی هفتاد و هرج و مرج تئوری های پر طمطراق به عاریت گرفته شده از مکاتب ادبی اروپا و قرائت های متکثر از نظریه ی پست مدرنیسم در محافل ادبی ایران شکل گرفت،با دیدگاهی مترقی و گاه افراطی ، سرایش شعرهایی را تجربه کرد که بسیاری از مرزهای قراردادی شعر کلاسیک را در هم نوردید. این جُستار با دقت در تجربه های پرا کنده ی ارائه شده در دو دهه ی اخیر و از ورای عناوینی چون غزل امروز،غزل سپید،غزل پست مدرن،غزل فرانو،غزل فرمو...به شناسایی و برشماری مؤلفه های غزل مدرن که برآیند همه ی بردار های تئوری و تجربی عناوین فوق است ، خواهد پرداخت.

کلیدواژه ها:

غزل مدرن ، شالوده شکنی ، آشنایی زدایی ، روایت ، دهه ی هفتاد