نقش آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی در داستان‌نویسی معاصر

ادبیات کلاسیک فارسی گنجینه‌ای ارزشمند و میراثی بی‌بدیل و پایدار از فرهنگ و دانش و هنر است. آشنایی و مطالعه آن فواید بسیاری دارد و بویژه برای آفرینش‌های ادبی تازه مانند داستان‌نویسی سودمند است. نویسنده ایرانی پیش از آنکه با ادبیات سایر ملل آشنا شود، در دامان این فرهنگ پرورش یافته‌است و ادبیات سرزمین خود را می‌شناسد و بدیهی‌است اگر ارتباطی ژرف و انسی پایدار با این گنجینه پرگهر داشته باشد، در آفرینش اثر خویش خودآگاه و ناخودآگاه از آن بهره‌های بسیار می‌برد و تأثیرات فراوان می‌پذیرد. اگرچه داستان‌نویسی نوین ایران تحت تأثیر شیوه داستان‌نویسی غرب بوجود آمده‌است اما ریشه در ادبیات کلاسیک فارسی دارد. اغلب داستان‌نویسان برجسته معاصر با ادبیات کلاسیک فارسی آشنا بودند و یکی از منابع تأثیر‌پذیری خود را ادبیات کلاسیک فارسی می‌دانند و بخشی از موفقیت خود را مرهون آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی هستند. پژوهش حاضر ضمن انعکاس سخنان داستان‌نویسان درباره لزوم مطالعه و بهره‌مندی از ادبیات کلاسیک فارسی در آفرینشهای ادبی، به برخی از تأثیراتی که از ادبیات کلاسیک فارسی در آثار داستانی آنها مشهود است، می‌پردازد. نتیجه حاصل از پژوهش نشان می‌دهد داستان‌نویسی معاصر ایران ضمن تأثیر از ادبیات غرب، از دل ادبیات کلاسیک فارسی بوجود آمده‌است و ریشه در ادبیات این سرزمین دارد و نیز براساس نظر داستان‌نویسان آشنایی نویسنده با ادبیات کلاسیک فارسی برای پیشرفت در داستان‌نویسی معاصر ضروری است.

کلیدواژه ها:

ادبیات کلاسیک فارسی ، داستا‌ن‌نویسی ، جمالزاده ، دانشور ، گلستان ، آل احمد ، گلشیری ، ابراهیمی ، دولت‌آبادی