ویژگی های سبکی غزل پس از انقلاب ( 1377-1357)

غزل به عنوان مهم ترین قالب ادب غنایی از دیرباز مورد توجه شاعران پارسی گوی بوده است. با دل انگیز ترین غزلیات شاعران نام آوری چون مولوی، سعدی و حافظ تا کنون، همواره شاعران در این زمینه هنرنمایی کرده اند. پس از انقلاب 1357 نیز غزل یکی از قالب هایی بود که بسیاری در آن طبع خود را به بوته ی آزمایش نهاده و به احساساتشان فرصت خودنمایی داده اند. این مقاله با بررسی حدود 220 غزل در فاصله ی زمانی سال 1357 تا 1377 به نتایجی در زمینه ی سبک غزل پس از انقلاب دست یافته است. بخشی از این غزلیات را می توان به طور اختصاصی غزل جنگ نامید که اگرچه از نوع ادب غنایی محسوب می شوند اما بنا به مقتضیات زمانشان روح حماسی در آن ها موج می زند. آن چه در این پژوهش به چشم می خورد پیروی شاعران غزلسرای این برهه از شاعران بزرگ سبک عراقی است که البته نوآوری هایی هم در سطوح مختلف زبانی، ادبی و فکری دیده می شود. و نکته ی مهم دیگر حضور دین اسلام و مذهب تشیع به ویژه در غزلیات دوران جنگ است.

کلیدواژه ها:

غزل انقلاب ، غزل جنگ ، غزل عاشورایی ، سبک غزل ، ادب غنایی ، شاعران غزلسرا