تحلیل فضایی جاذبه های ژئوتوریسمی بیابان های ایران مرکزی

ژئو توریسم، بررسی و بهره گیری از اشکال ناشی از فرایند های بیرونی زمین ساختی، در جهت توسعه گردشگری است. به لحاظ زمین شناسی و ژئومورفولوژی، ایران از جمله کشورهایی است که قابلیت فراوانی برای توسعه ژئو توریسم دارد. این نوع از گردشگری با تاکید بر مشخصه های انحصاری هر منطقه سبب سودرسانی به گردشگران و جوامع محلی شده و از اهدف اصلی آن کمک گرفتن از گردشگران برای غنی سازی این دستاوردها و مشخصه ها و نیز حفظ محیط زیست و چشم اندازهای آن، عدم تغییر و خودداری از دخالت انسان در بر هم زدن چهره زمین است، تا این مناطق را به مکان های گردشگری ویژه تبدیل کند. ایران به لحاظ پدیده های ویژه زمین شناسی از جمله در بیابان ها، جزو شگفت انگیز ترین کشورهای جهان بشمار می رود. بیابان با همه خشونت ظاهری و برخلاف تصور عامه، اگر چه تولیدات گیاهی وجانوری اندکی دارد ولی پتانسیل های تولیدی دیگری در خود نهفته دارد که اگر به درستی شناخته شده و مورد بهره برداری قرار گیرد، در جهت مهار بیابان زایی و نیز محرومیت از گروه های انسانی ساکن در مناطق بیابانی، می تواند مفید باشد. بیابان های ایران علاوه بر پدیده های منحصر به فرد ژئومورفولوژیکی مانند نبکازارها، هامادا، شوره زارها، بدلندها و غیر.. و زمینه های مناسب اقلیمی و تابش آفتاب در اکثر فصول سال، همچنین واجد پتانسیل بالای باد و قابلیت های تولید انرژی زمین گرمایی است که زمینه مناسبی برای استفاده و گسترش انرژی های نو و پاک را فراهم آورده است. بنابراین، مناطق بیابانی ایران علاوه بر برخورداری از ارزشهای علمی – آموزشی و پتانسیل های اقتصادی، سرشار از جاذبه های توریستی و گردشگری هستند. از این لحاظ اکثر شهرها و یا حتی برخی از روستاهای واقع در نواحی بیابانی دارای آثار فرهنگی و یا جاذبه های تاریخی و طبیعی منحصر به فردی هستند که می تواند گردشگران داخلی و خارجی را به این مناطق جلب و درآمد قابل توجهی را عاید کشور نماید.

کلیدواژه ها:

ژئوتوریسم ، بیابان ، اشکال ژئومورفولوژی ، ایران.