بررسی جلوه های ناز و نیاز در غزلیات شهریار

سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار (1285-1367) از برجستگان شعر معاصر فارسی، عشق را به منزله بنیادی می داند که اساس آن را ناز و نیاز تشکیل می دهد و باعث به وجود آمدن شعر می شود.شهریار، شاعر مکتب رمانتیک، با تلفیق احساس وعاطفه شاعری خود با کلمات و حکمت های عامیانه، محبوبیت و مقبولیت خاصی به مجموعه سروده های خویش بخشیده است. پژوهشحاضر که با رهیافت توصیفی- تحلیلی و با استفاده از روش کتابخانه ای صورت گرفته، نشان می دهد که: 1-شهریار شاعری پیشه بود که زندگی و سرگذشت او همیشه با عشق توأم بوده. 2- تمام روابط عاشقانه ادب پارسی، مبتنی بر ناز و نیاز است که در کنش ها و گفتگوهای عاشقانه جلوه ای خاص و بارز می یابد. 3- در روابط دلدادگی و عاشقانه، هرگاه در یکی از دو طرف، احساس نیاز مشکل بگیرد معمولاً طرف مقابل (معشوق) به جلوه های گوناگون (جلی یا آشکار) روی آورده و فرد عاشق نیازمندانه به جانب و متمایل می شود.

کلیدواژه ها:

عشق ، ناز ، نیاز ، شهریار