نقش مواد پراکنده ساز در پایداری و هدایت حرارتی نانوسیال اکسید روی

در این تحقیق با استفاده از نانو ذرات اکسید روی با قطر 10-15 نانومتر و مواد پراکنده ساز مختلف ، نان و سیالات اکسید روی/ آب با غلظت های مختلف در محدوده 0-4در صد کسر حجیمیساخته شدن اثر غلظت ماده پراکنده ساز ، غلظت نانو ذرات و روش های فیزیکی ساخت بر روی پایداری نانو سیالات و همچنین اثر غلظت ماده پراکنده سازی بر روی افزایش هدایت حرارتی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که ماده پراکنده ساز با سه گروه عاملی در مقایسه با یک گروه عاملی کارایی بهتری در پایداری نانو سیال اکسید روی دارد. یافته ها نشان داد که غلظت بهینه نانو ذرات و مادی پراکنده سازی برای تهیه نان و سیال پایدار به ترتیب 1/5 در صد کسر حجمی و نصف وزن نانو ذرات می باشد افزایش ماده پراکنده ساز بیش از غلظت بهینه اثر منفی بر روی ضریب هدایت نانو سیال دارد. به طوری که میزان افزایش هدایت حرارتی نانو سیال با غلظت 0/5در صد کسر حجمی در دمای 30 درجه سانتی گراد برای غلظت های پراکنده ساز با 0/5 و2 برابر وزن نانو ذرات به ترتیب برابر 16/9 و 10/5 در صد می باشد. پایداری نانو سیالات با غلظت 1/5در صد با دستگاه زتای پتانسیومتر در حضور و عدم حضور مادی پراکنده سازی اندازه گیری گردید. نتایج آزمایشگاهی نشان داد که مقدار پتانسیل زتای نانو سیال اکسید روی بدون ماده پراکنده ساز برابر 19 میلی ولت است که دلیل بر ناپایداری نانو سیال می باشد. در حالی که مقدار آن در حضور مادی پراکنده سازی بلافاصله پس از ساخت و چهار روز بعد به ترتیب برابر – 33/5 – 35/3 میلی ولت بود که دلیل بر پایداری نانو سیال پس از گذشت زمان می باشد. علاوه بر آن مشاهدات نشان داد که از بین روش های فیزیکی به کار رفته در این بررسی جهت ساخت نانو سیالات شامل اولتراسونیک حمامی، هموژنایزر با دور بالا و اولتراسونیک پروبی، روش ترکیبی هموژنایزر/اولتراسونیک پروبی روش موثرتری برای تهیه نانو سیالات پایداری می باشد.

کلیدواژه ها:

اکسید روی ، پایداری ، پراکنده ساز ، نانوسیال ، هدایت حرارتی