سیستم های کنترل مکانیکی با رویکرد فازی

امروزه استفاده از سیستم های کنترل مکانیکی به منظور جلوگیری از ارتعاشات سازه های مهندسی در مقابل زلزله بسیار مرسوم گردیده است.این سیستم ها را می توان به چهار گروه کنترل فعال ، کنترل غیر فعال ، کنترل نیمه فعال و کنترل مرکب تقسیم کرد. سیستم های کنترلی با الحاق یک جزء مکانیکی به سازه باعث کاهش در پاسخ سازه ها در هنگام اعمال نیروهای دینامیکی به سازه می شوند. یکی از مزایای سیستم های فعال پویایی و قدرت تطبیق دادن رفتار سازه به منظور مقاومت در برابر نیروهای زلزله است. با توجه به این نکته که این سیستم ها در لحظه وقوع زلزله نیروهای زلزله را تشخیص داده و مطابق با آن این سیستم پاسخ لازم را اعمال می کند، لذا بهتر می تواند در برابر این نیروها مقاومت کند و در نهایت وجود این سیستم الحاقی موجب کاهش صدمات به سازه ها می شود. کنترل فعال به واسطه انرژی خارجی که موجب مقابله با بارهای دینامیکی طبیعی می شود، بسیار کارآمدتر از کنترل های غیر فعال در تحقیقات نشان داده شده است. همچنین کنترل فعال در استفاده از اطلاعات مربوط به پاسخ های غیر محلی و تعیین نیروی کنترلی فعال از دیگر کنترل ها عملکرد بهترین داشته است. این کنترل با اندازه گیری پاسخ های وارد شده در سازه و عملیات بر روی آنها باعث محاسبه و تولید نیروی کنترل فعال می شود در نتیجه استراتژی کنترل فعال بسیار پیچیده تر از کنترل غیر فعال است چون که نیاز به نصب حس گرهای گوناگون و ابزارآلات کنترلی دارد. در این مقاله مروری بر تحقیقات انجام شده بر روی سیستم های کنترل صورت گرفته و همچنین منطق فازی مورد توجه قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

کنترل فعال ، ارتعاشات سازه ، میراگر ، جرم تنظیم شونده ، پاسخ سازه