هزینه یابی بر مبنای فعالیت زمانگرا

این مطالعه به بررسی اصول بنیادی مدل هزینه یابی بر مبنای فعالیت زمانگرا به عنوان ابزاری مناسب برای تخصیص هزینه ها به موضوعات هزینه یابی و مقایسه آن با مدل های هزینه یابی پیشین خود می پردازد. به کارگیری مدل هزینه یابی بر مبنای فعالیت سنتی به دلیل هزینه های زیاد مصاحبه با اشخاص، استفاده از روش های ذهنی و پرهزینه برای ارزیابی تخصیص های زمانی و مشکلات نگهداری و بهنگام سازی مدل، برای بسیاری از سازمان ها با دشواری همراه بوده است و این عوامل سبب شده اند که این مدل نتواند به عنوان یک ابزار مدیریتی موثر، به موقع و به هنگام ایفای نقش نماید. این مدل علاوه بر مشکلات مدل هزینه یابی بر مبنای فعالیت سنتی، قادر به اندازه گیری ظرفیت بلااستفاده بوده و با محاسبه هزینه ظرفیت بلااستفاده، مدیران را در امر ارزیابی عملکرد دوایر مختلف سازمان یاری می رساند. نتایج مطالعه نشان می دهد مدل زمانگرا با استفاده از معادلات و محرک های زمانی، تخصیص های سربار بیش از حد و کمتر از حد را اصلاح و بهای تمام شده محصولات و خدمات را به طرز صحیحی گزارش می کند. همچنین این مدل با اندازه گیری ظرفیت بلااستفاده و هزینه آن، مدیران را در امر ارزیابی عملکرد دوایر شرکت یاری می نماید.

کلیدواژه ها:

هزینه یابی بر مبنای فعالیت زمان گرا ، هزینه یابی بر مبنای فعالیت سنتی ، ظرفیت بلااستفاده