بررسی و مقایسه ارتباط دلبستگی شغلی و فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی کاری در پرستاران عادی کار و اقماری کار شاغل در بیمارستان های منطقه عسلویه

کیفیت زندگی کاری درجه ی رضایت پرستاران از میزان برآورده شدن نیازهای مهم فردی و خواسته های سازمانی از طریقتجربیاتشان در سازمان کار یشان حین دستیابی به اهداف سازمان می باشد. کیفیت زندگی کاری به عنوان عاملی ماورای رضایتشغلی است و با خوب بودن افراد مرتبط است .برخی پژوهشگران معتقدند که پرستاران به دنبال افزایش کیفیت مراقبت ازبیمارانشان هستند و کیفیت زندگی کاری خودشان به ندرت مورد توجه قرارگرفته است. در سال های اخیر پژوه شهایی به بررسیاین مسیله در ایران پرداخت هاند. به طور مثال، در برخی پژوه شها مسیله کیفیت زندگی کاری پرستاران در سطح متوسط تا پایین ومیزان بهر هوری آنان نیزدرسطح متوسط تا پایین گزار ش شده است. اکثر مطالعات انجام شده ارتباط مثبت معناداری بین بهره وری وکیفیت زندگی کاری پرستاران گزارش نموده اند.نتایج این پژوهش می تواند مسیولین پرستارى را یارى دهد تا با مفهوم کیفیت زندگى کارى آشنا شده و ترغیب به اختصاصبودجه و امکانات بیشتر جهت ایجاد تغییرات مطلوب در محیط کارى گشته تا شرایط بهتر و زمینه مناسب تری را براى فعالیتپرستاران فراهم نمایند. هدف این تحقیق، تاکید بر این واقعیت است که با بهبود کیفیت زندگى کارى می توان سلامت جسمانى وروانى نیروى کار را تامین کرد و موجب دلبستگی شغلی بیشتر پرستاران شد. شواهد نشان می دهد در بین پرستاران، استرسشغلی و تنش محیط کاردر پرستاران اقماری کار بیشتر است. لذا ضرورى است کیفیت زندگى کارى در پرستاران اقماری کاربررسی گردد تا با تعیین عوامل مرتبط باکیفیت زندگى کارى این پرستاران در بیمارستان های مناطق محروم و ارتقاى آن، ازتوانمند یهای بالقوه کارکنان در ارایه خدمات به افراد جامعه استفاده نمود. همچنین در بین پژوهش های صورت گرفته پژوهشی کهبه بررسی رابطه دلبستگی شغلی و فرسودگی شغلی باکیفیت زندگی کاری در پرستاران عادی کار و اقماری کار پرداخته باشد یافتنشد لذا خلا اطلاعاتی در این زمینه محسوس است.

کلیدواژه ها:

دلبستگی شغلی ، فرسودگی شغلی ، کیفیت زندگی کاری ، پرستاران عادی کار و اقماری کار