شکلگیری همگرایی در روابط بینالملل بر اساس مکتب سازهانگاری امکان یا عدم امکان

همگرایی به عنوان الگویی مطلوب در روابط بینالملل جهت اتحاد و همکاری در میان واحدهای جداگانهای سیاسی در سطح کشورهای یک منطقه که ناظر بر اعطای اختیارات به قدرتی مافوق جهت دستیابی به اهداف مشترک میباشد؛ تلاشهایی را در قالبشکلگیری نظریات و رویکردهای فدرآلیسم، ارتباطات، کارکردگرایی و نوکارکردگرایی را فراهم آورده است. در این بین، علیرغم تلاشهای این نظریات در رسیدن به همگرایی، فقدان توجه به درک و فهم هویت و منافع اجتماع تشکیلدهنده همگرایی در سطح منطقهای از طریق درک ساختار بینالاذهانی همچنان دستیابی به همگرایی را به موضوعی پیچیده، زمانبر و به سرعت دستیافتنینیست، تبدیل نموده است. وقوع این امر در حالی است که مکتب سازهانگاری به عنوان رویکردی فرانظری که تلاش میکند تا با تأکید بر اهمیت مردم، گروهها و ایجاد مفاهیم و منافع مشترک زمینه را از طریق فهم و درک بین الاذهانی از هویت، منافع، نهادها و برداشت از مفهوم آشوبزدگی فراهم آورد، در روابط بینالملل شناخته میشود. از این رو، میزان توانایی و کارآمدی مکتب سازهانگاری در تحققشکلگیری همگرایی در روابط بینالملل، سوالی است که باید به آن پاسخ داده شود. لذا، میتوان گفت، مکتب سازهانگاری جهت دستیابی به برداشت مشترک از مفاهیم با ایجاد زمینه تغییر فهم دولتها از هویت، منافع، آشوبزدگی و نهادهای بینالمللی با تأکید بر رابطه میان وابستگی متقابل مادی و فهم هویت و اجتماع از طریق ایجاد درک ساختار بینالاذهانی از احساس تعلق به یک اجتماعمنطقهای خاص، با تغییر منافع و هویتها به عنوان زمینههای تنش و اختلاف، و تبدیل آن به عامل مشترک، همگرایی را در نخستین گام در سطح منطقهای و در گام بعد در روابط بینالملل از طریق امکان تغییر در ساختارها میسر میسازد

کلیدواژه ها:

مکتب سازهانگاری ، نظریه همگرایی ، همگرایی ، همگرایی منطقهای ، روابط بینالملل