آموزش مصرف است یا سرمایه گذاری

یکی از ارکان اساسی توسعه یک کشور، بخش آموزش و پرورش آن است، این بخش از آن جهت دارای اهمیت فوق العاده است که هم ابزاری مهم برای توسعه بوده و هم یکی از اهداف توسعه محسوب می شود، در کشورهای مختلف، استقرار و فعالیت نظامهای آموزشی به یک جریان عادی و مستند تبدیل شده است و هر ساله بخش عظیمی از منابع عادی در قالببودجه های دولتی و هزینه های شخصی، در این راه صرف میشود [ 1] . به لحاظ همین اهمیت آموزش و پرورش که روزگاری یک مقوله مهجور در سرمایه گذاری شناخته میشد، به تدریج در صحنه ملی و بین المللی به بحث اصلی سرمایهگذاری تبدیل شده است. سرمایه گذاری در آموزش و پرورش یک عامل کلیدی در فرایند رشد و توسعه اقتصادی است و تامین سرمایه انسانی مستلزم انجام فعالیتهای آموزشی است. سرمایه گذاری آموزشی از یک سو قابلیت های نیروی انسانی را ارتقاء می بخشد و از سوی دیگر، نیروی کار را برای استفاده بهتر از فناوری جدید تولید مهیا میسازد و به این ترتیب راه رشد و توسعه اقتصادی را برای کشورها هموار میکند[ 2]. در این مطالعه سعی ما براین است که ضمن بررسی مفهوم اقتصاد آموزش و پرورش و اهمیت آن با بررسی نظریات عمده ای که در ارتباط با سرمایه ی انسانی و سرمایه گذاری در آن و به تبع آموزش و پرورش و توسعه اقتصادی مطرح است به این سوال پاسخ دهیم که آموزش و پرورش کالایی مصرفی است یا سرمایهای

کلیدواژه ها:

سرمایه گذاری ، مصرف ، آموزش و پرورش ، سرمایه انسانی ، رشد اقتصادی