بررسی رابطه بین دورکاری با رضایت شغلی کارکنان وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات شهرستان تهران

هدف این تحقیق بررسی رابطه بین دورکاری و رضایت شغلی کارکنان دورکار در وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات با جامعه آماری 3000 نفر شامل کلیه کارکنان دورکار وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، موسسه و شرکت های تابعه بوده که 341 نفر بر اساس جدول کرچسی و مورگان از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب و پس از تایید روایی و پایایی تحقیق با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برابر 0/84 محاسبه گردید. پژوهش حاضر بر اساس هدف تحقیق، کاربردی از لحاظ روش، توصیفی- پیمایشی و تحلیلی و از نظر زمان مقطعی می باشد. با توجه به موضوع تحقیق، بررسی رابطه عوامل کلیدی دورکاری بر روی رضایت شغلی به عنوان متغیر وابسته انجام شد و با تحلیل آماری بر روی دادههای جمع آوری شده از طریق پرسشنامه مشخص گردید که بین میزان استرس کارکنان دورکار و رضایت شغلی رابطه وجود منفی دارد. بین حس تعلق کارکنان دورکار به سازمان و رضایت شغلی رابطه مثبت وجود دارد. بین میزان استقلال کارکنان دورکار به سازمان و رضایت شغلی رابطه مثبت وجود دارد. بین تداخل امور کار با خانواده و رضایت شغلی کارکنان دورکار رابطه منفی وجود دارد. بین میزان تعاملات اجتماعی کارکنان دورکار و رضایت شغلی رابطه مثبت وجود دارد. بین خود کنترلی کارکنان دورکار و رضایت شغلی رابطه مثبت وجود دارد. بین افزایش وقت آزاد و رضایت شغلی کارکنان دورکار رابطه مثبت وجود دارد. بین کاهش زمان حضور روزانه در محل کار و رضایت شغلی کارکنان دورکار رابطه مثبت وجود دارد.

کلیدواژه ها:

دورکاری ، رضایت شغلی ، کارکنان دورکار ، دفاتر کار مجازی ، مراکز دورکاری