مدیریت همایش های داخلی حوزه علوم انسانی، آسیب شناسی

هدف این مقاله آسیب شناسی همایش های ملی و بین المللی داخلی در حوزه علوم انسانی است. روش پژوهش توصیفی و تحلیلی است. پژوهش عامل و کلید اساسی پیشرفت و اعتلای هر جامعه ای در ابعاد مختلف علمی، صنعتی، اقتصادی ، فرهنگی و اجتماعی است. نردبان ترقی در علم جز از رهگذر پژوهش طی نمی شود . یکی از مراحل پژوهش ارائه آن به صورت گزارشی است برای آگاه سازی دیگران که این امر معمولا به صورت چاپ در نشریات و یا ارائه در همایش ها اتفاق می افتد. هر ساله همایش های بسیاری در سطح ملی و بین المللی در کشور برگزار می شود، مساله ای که وجود دارد تفاوت های زیاد این همایش ها در ابعاد عنوان، هزینه، شکل برگزاری، اطلاع رسانی و شکل مقالات است که خود عامل عدم توجه و رغبت پژوهشگران به حضور در این همایش ها است. گاها چندین همایش در یک حوزه کاملا مشخص در یک سال برگزار می شود. از طرفی دیگر عدم استفاده از نتایج به دست آمده در همایش ها و کاربردی کردن آن در حوزه مربوطه برگزاری این همایش ها را به عملی ظاهری و قالبی تبدیل کرده است. برگزار کنندگان از امتیازات میزبانی برخوردار می شوند و پژوهشگران و اساتید هم امتیازاتی جهت ترفیع و تبدیل وضعیت به دست می آورند، و بدین صورت قصه تلخ همایش ها در کشور ما ادامه پیدا می کند. پیشنهاد می گردد و ضروری است که با مدیریت این ابعاد تفاوت را کاهش و از بین ببریم، تعداد همایش های یک رشته مدیریت گردد و هر چه بیشتر برای کاربردی کردن و استفاده از نتایج تلاش نماییم تا شاهد کیفیت و اثربخشی این همایش ها باشیم.

کلیدواژه ها:

همایش ، مدیریت ، پژوهش ، آسیب شناسی