بررسی اندیشه های دینی، کلامی و عرفانی در آثار مولانا

عرفان پیشینه دراز و متداوم در جهان بینی بشریت دارد اما امروز عرفان و پیام عرفانیسر از نو در اندیشه و شور حال مولانا جلال الدین محمد بلخی، برای بشریت و عصرحاضر به ویژه در اروپا و امریکا جدی گرفته شده است. عرفان، به معنی شناختن است،شناخت حق تعالی و مراد از عرفان، شناسایی حق است. یکی از این علوم که با رگ وریشه های عرفان و تصوف پیوند خورده است، علم کلام انسانی است. اندیشه هایکلامی در داخل متون عرفانی گاه یکسان و گاه متفاوت وارد شده اند. صوفیه اندیشههای کلامی را با زبانی هنری و عرفانی بیان داشته اند. و به آن ها صبغه ای ادبی ومتفاوت بخشیده اند. اندیشه های کلامی از طریق متون صوفیه به حیات جدید دستیافته اند. در این مقاله جهت بررسی ارتباط عرفان و تصوف با علم کلام، به بررسیاندیشه های کلامی که در مثنوی معنوی وارد شده است، پرداخته شده است . بنابرآنچهگذشت می توان چنین نتیجه گرفت که مولوی به دین اعتقادی کامل و عمیق دارد و بهطور کلی دین باوری و دین محوری در اندیشه، مضمون و مفاهیم شعری او ریشهدوانیده است . از نظر مولوی شناخت و درک درست نسبت به خداوند، مقدمه ای استبرای رسیدن به محبوب و معشوق ازلی. از این رو او معتقد است که به واسطه ی اشرافو آگاهی بر دین می توان خدا را شناخت. به بیان دیگر دین شناسی مولوی مقدمه ایاست بر خداشناسی او.

کلیدواژه ها:

دین ، مولوی ، دین شناسی ، عرفان ، اندیشه های کلامی