بررسی و تحلیل آفت های زبان در اشعار مولانا

زبان همانگونه که توانایی خلق کارکردهای مثبت و سازنده را دارا است و می تواند نشانعشق و دوستی و صمیمیت و همدلی و وحدت تلقی گردد به همان اندازه می تواندپیامدهای سوء به دنبال داشته باشد. زیرا زبان را آفت هایی است که اگر کنترل نگرددموجب برهم زدن آرامش و امنیت متکلم و مخاطب و حتی شخص غایب می گردد. درقرآن زبان و جایگاه آن از بسامد بسیار بالایی برخوردار است. زبان در کلام پیشوایان دینیما از جمله پیامبر (ص) و امام علی (ع) نیز از جایگاهی والا بهره مند است. این پژوهش بهبررسی آفت های زبانی در اشعار مولانا اختصاص داده شده است تا از این رهگذر انواعمختلف آفت های زبانی از دیدگاه مولوی که انسانی عارف و جامعه شناس است، تبیینگردد، به طور کلی می توان گفت هدف از این پژوهش واکاوی آن دسته از آفت هایمخرب زبانی است که بر روح و جان آدمی تاثیر سوء می گذارد. دستاورد پژوهش پیشرو حاکی از آن است که آفت هایی همچون زیاده گویی، یاوه گویی، فاش کردن اسرار،پریشانی ضمیر، دوگانگی و دروغ گویی از بسامد بالایی در اشعار مولانا برخوردارهستند.این پژوهش به شیوه توصیفی – تحلیلی به رصد کردن نمونه های شعری محتویآفت های زبانی در اشعار مولانا پرداخته است.

کلیدواژه ها:

مولانا ، مثنوی ، کلیات شمس ، آفت های زبانی