تاثیرپذیری ادبیات عرفانی مولوی از عرفان نهج البلاغه

ادبیات عرفانی بخش کثیری از منابع ادبی را در بر می گیرد و ادب عارفانه نیز دارایزیبایی خاصی است که برای همگان ملموس نیست و با طبع لطیف شاعران عارف مسلکبه تصویر کشیده می شود. زیرا اوج عرفان در دریافت مفهوم خودشناسی و خداشناسی وارتباط انسان با خداوند علی عالی اعلی تجلی می یابد. از جمله شعرای عارف، جلال الدینمحمد بلخی (مولوی) می باشد که اندیشه ی عرفانی وی مشحون از تفکر اسلامی مبتنیبر دیدگاه الهی است که از این رهگذر؛ آثار بدیع و ماندگاری از خود برجای گذارده است.دستاورد علمی اثر حاضر که بر اساس منابع کتابخانه ای صورت پذیرفته این است که تاثیریکی از منابع اصیل عرفان اسلامی بر ادبیات مولوی را خاطرنشان سازد و نگارنده درصددبوده برای اولین بار با نگاهی جدید، بازتاب تاثیر عرفان نهج البلاغه بر آثار مولوی را بررسینماید. پس از اشاره ی اجمالی به تاریخچه ی ادبیات عرفانی، به مباحث عرفانی مانند وحدت وجود و عشق و ارتباط با خدا از دیدگاه مولوی متاثر از کلمات امام علی(علیه السلام) پرداخته شده و این نوشتار با نتیجه گیری به صورت مقایسه ای بینآموزه های عرفانی نهج البلاغه و ادبیات عارفانه ی مولوی خاتمه می یابد.

کلیدواژه ها:

ادبیات ، عرفان ، تاثیرپذیری ، مولوی ، نهج البلاغه