تاویل گرایی در اندیشه مولانا و مقایسه با تاویل گرایی ناصر خسرو

در این مقاله به بررسی معنای تاویل و تاویل در دیدگاه مولانا و ناصر خسرو می پردازیم.اینکه مولانا با داشتن مشربی عارفانه و ذوقی چه تاویلاتی را در نظر گرفته و تاویلشایسته در نظر او تاویلاتی هستند که سبب شور و نشاط کردند و اینکه تمامی هستیقابل تاویل می باشد و تاویل مولانا بر مبنای تاویل در سه سطح آیات و احادیث و نمادهاو اصطلاحات صورت گرفته است و تمامی تاویلات او عارفانه می باشد و در مقابل تاویلاتناصر خسرو که بیشتر جنبه ی شرعی دارند که در راستای تبلیغ مذهب اسماعیلی به کارمیبرد و اینکه ناصر خسرو هر کسی را شایسته ی انجام تاویل نمی داند و از نظر او امام وجانشینان او و بزرگان مذهب اسماعیلی و دانایان شایستگی تاویل را دارند و در اینمقاله بررسی می کنیم. آیا بجز تاویلات شرعی و بیان احکام می توان رگه هایی از عرفانرا در تاویلات ناصر خسرو پیدا کرد. هر چند او حکیم و شاعری عارف نبوده است ولیزهد و دنیاگریزی داشته است.

کلیدواژه ها:

تاویل ، مولانا ، ناصر خسرو ، تاویل عرفانی ، تاویل شرعی