تجلی جهان بینی عرفانی در اشعار مولانا

با راهیابی عرفان به ادبیات فارسی، افزون بر بیان حالت روحی عرفا در تعلیم و پاکی روحسالک تاثیر شگرفی از خود بر جای نهاد. این مقاله با نگاهی به سیر عرفان در پی نشاندادن جایگاه مولوی در این عرصه است. مولانا انسانی است متفاوت که جهان بینی اش بافلسفه و منطق و علم فرق می کند زیرا مولانا نه در پی استدالال است و نه دنبال بحثعقلانی و نه هم تجربه های حسی را جدی می گیرد. بنابراین تفاوت او با دیگران، مولانارا هر چه بی کرانه تر و بزرگتر جلوه می دهد که فقط می تواند این بی کرانه گی مولانادر عرفان بگنجد و فراتر از فلسفه و علم، هستی و جهان را با رمزورازش دریابد و این رمزو رازعالم هستی را مولانا نه با عقل بلکه با عشق می خواهد، بکشاید. بی شک اثر بزرگ وبی مانند مولانا مثنوی است که چکیده و حاصل جمیع تجربه های عرفانی مطرح شده در دنیای اسلام در عالم شعر به شمار می رود. یافته ها نشان میدهد که اساس عرفان و معرفت عرفانی، معرفتی است عاشقانه، و مولانا به عنوان بزرگ ترین عارف جهان اسلامدیروز و عارف بشر امروز، جهان بینی عاشقانه عرفانی را به اوج رسانده است.

کلیدواژه ها:

عرفان ، مولانا ، جهان بینی عرفانی ، مثنوی