تحلیل داستان های مثنوی و قصه های پریان

در بررسی نوع ادبی داستان به عنوان بنیادی ترین مفاهیم اغلب آثار گرانمایه ادبفارسی از منظر دانش بلاغی، صورت و محتوا به طور خاص مورد توجه قرار می گیرد وآنچه در این میان اهمیت ویژه ای می یابد توجه به محتوای داستان هایی است که بر پایهاحساس نیاز نویسنده به بیان مضامین عمده برخاسته از ذهن و اندیشه در خصوصمسایل فردی، خانوادگی و اجتماعی و در راستای انتقال به مخاطب حاصل می شود.گونه شناسی مهمترین نقش مایه های داستانی و نیز تبیین اهداف، مصادیق و کارکردهایآن با تاکید بر داستان های مثنوی و قصه های پریان و در ارتباط با کودک و نوجوان،هدف نوشتار حاضر است. این بررسی نشان میدهد که در تمام مراحل قصه، نقش مایه هابا توجه به کارکردهای عمده خود و با تاکید بر شگردهای بلاغی که قصه گو گزینشمی کند بیشترین تاثیرگذاری بر کودک و نوجوان را دارند و از این طریق آثار قصه پردازانبزرگ می تواند دایره وسیع تری از معانی و مفاهیم را نیز در برگیرد.

کلیدواژه ها:

بلاغت ، نقش مایه های داستانی ، داستان های مثنوی ، قصه های پریان ، کودک و نوجوان