عشق و آینه در اشعار مولوی

آینه شییی است که انسان خود را در آن می بیند قلب انسان مانند آیینه ای است کهمعشوق جلوه خود را درآن تماشا می کند. عرفا ، صفات قلبی را به آینه تشبیه می کنندجهان از نیروی عشق آفریده شده است و به نیروی عشق باز می گردد. مولانا ، دل خودو بلکه خود را به آینه تشبیه کرده ومی گوید که اگر گوش شما چشم شود، از حال منآگاه خواهید شد که من، کیستم:در واقع من، آیینه تمام نمایم و همچنین از نظر مولویعشق نیرویی است که تمام کاینات را به هم پیوند میزندو بالاتر آن که هستی وحیاتجهان به نیروی عشق وابسته است. و عشق هایی که در پی صورت هستند همه درزنجیر وهم خویش گرفتارند نه خود مطلوب هستند و نه می توانند پلی برایرسیدنانسان به عشق حقیقی باشند او با این که از عشق صوری و جسمی سخت انتقاد میکند ولی اگر همین عشق از صورت فراتر رود و به معنا رسد و جان ها را به هم پیوندزند این حالت خود خصلت انسانی را می زداید ودیگر خواهی و فنا در غیر را به انسانمی آموزد. نگارنده این مقاله سعی برآن دارد تا با هدف میزان جلوه عشق و آینه را دراشعار مولوی به روش مطالعه ای و کتابخانه ای بررسی کند.

کلیدواژه ها:

عشق ، آینه ، مولوی ، نماد ، جلوه