عقل و عشق در مثنوی

در نظرگاه مولانا چون سایر عرفای بزرگ،کشتن نفس و ترک شهوت و هوا، نخستینقدم در راه وصول است. به عبارتی زیر پای نهادن منی و خودبینی؛ یعنی در حق محوشدن، جز دوست چیزی ندیدن و نخواستن. لطف واژگانی شعر مولانا، به گونه ای استکه گاه روان را تهییج می نماید وگاه فرد را در خود فرو می برد و در برخی موارد حیرترا بر وجود شخص غالب می سازد. در این وجیزه سعی شده با ارایه شواهد شعری، شکوهبیان و عشق و تفکر این عارف بزرگ ایرانی را بیان داشته و به تعاریف عقل و عشق بپردازیمو با توجه به حکایات و اشعار عرفانی وتمثیلی، مرز بین عقل و عشق، آمیختگی وتاثیرپذیری این دو مقوله از همدیگر، عقل ممدوح و تعامل آن با عشق و نیز عقل مذمومو ارتباط آن با هوا و شهوت و خواسته های دون مورد بررسی قرار گیرد. این مختصرکوششی است جهت تبیین مفاهیم محوری و عمیق عقل و عشق در مثنوی شریف ونمودهای آن در آثار بزرگان.

کلیدواژه ها:

مولانا ، عشق ، عقل ، مثنوی ، انسان