کثرت گرایی در اندیشه های دینی مولانا

کثرت گرایی تنها یک مفهوم نیست؛ یک ارزش است، یک دستور و سفارش اخلاقی استو کثرت گرا بودن یعنی خود را به هیچ نحوی برتری نباید داد. به طور بسیار خاص تر،آدمی به صرف داشتن یک عقیده یا تعلق به یک جامعه یا فرهنگ خاص، از آدمی متفاوتبا او ممتاز نمی شود. کثرت گرایی یعنی دست کشیدن از داوری در باره ی سعادت وشقاوت آدمیان. یعنی هر انسانی را هم تراز همه ی هم نوعانش دانستن. از دیدگاه کثرتگرایانه، همهی ادیان، دین اسلام خواهند بود و پیروانشان را می توان مسلمان خواند؛مسیحی مسلمان کسی است که به ارکان دیانت خود که همآهنگ با فطرت اوست تسلیمشده است و همچنین یهودی مسلمان و زردشتی مسلمان خواهیم داشت و مسیحی غیرمسلمان کسی است که تسلیم مسیحیت نیست و راه حق را پس از شناختن، نادیدهگرفته است. عارفان جهان این تسلیم و اسلام را همان دین عشق می دانند و از این رو هیچدینی غیر از عشق را مایه ی رستگاری نمی شناسد و به بیان ایشان تنها دو دیانت وجوددارد یکی دین عشق که عشق ورزی به حقیقت و جمال و خیر است و یکی دین کفر کهدین غرور و خودپسندی و ظلم و بی عدالتی است که در هیچ دادگاهی امید بخشایش ندارد.

کلیدواژه ها:

کثرت گرایی ، دین ، مولانا ، اختلاف