واژه های عربی متداول در گویش بویراحمدی و مشترک با دفتر اول مثنوی

بویراحمد از جمله اقوام ساکن جنوب ایران می باشد، که بسیاری از طوایف آن سابقهباستانی دارد. گویش بویراحمدی، در واقع دنباله فارسی میانه و فارسی باستان است، کهدر تطور تاریخی خویش با زبان ها و گویش های دیگری آمیخته شده است. هرچند،واژه های فارسی بسیاری در گویش بویراحمد ماندگار شده؛ اما واژه هایی از زبان هایدیگر، خاصه عربی، نیز نزد آنان رایج گردیده است. برخی از این واژه ها در مثنویمولوی مضبوط است، که در فرهنگ عامیانه قوم کاربرد و استعمال دارد. البته، بایددانست که در تداول و تطور زبانی و گویشی بویراحمد، به دلیل مقاومت سرسختانهمقابل فرهنگ های بیگانه، اصالت زبانی و گویشی آن ها تا حدود زیادی محفوظ ماندهاست. واژه های عربی موجود در گویش بویراحمدی، زیاد نیست. ولی، در مقایسه با دیگرزبان های بیگانه، تعداد آن بیشتر است. بخشی از طوایف ساکن منطقه، سادات اند کهقرن های متمادی با متوطنان اولیه، مراوده و مصاحبت یافته اند. البته، سادات مزبورکاملا تحت تاثیر فرهنگ ایرانی قرار گرفته و زبان و گویش آن ها، فارسی و محلی گشتهاست. باری، آن دسته از واژه هایی که در مقاله بررسی و تبیین گردیده، واژه های عربیمتداول در گویش بویراحمدی است، که در مثنوی نیز آمده است. از جمله: بابت، جنازه،خال، خلق، دوا، دق، رفو، زنار، شل، ضرب، عشوه، غنج، مظلم، قبا، کدر، ناسور، نقل،واویل، هول.

کلیدواژه ها:

مثنوی مولوی ، گویش بویراحمدی ، واژه های عربی