بررسی تطبیقی ویژگی های زبانی عشاق نامه عراقی و عبید زاکانی

عشاق نامه یا ده نامه گونه ای از ادبیات غنایی است که در وصف عشق و حالات عاشق ومعشوق بوده و معمولا غزلیاتی نیز از زبان عاشق و معشوق در لابلای مثنوی می آید. در بین بزرگان ادب فارسی شاعران معدودی به این نوع شعر اقبال نشان داده اند از جمله: فخرالدین عراقی، عبید زاکانی، اوحدی مراغه ای. فخرالدین عراقی از بزرگان تصوف و شاعران بلند پایه ایران در قرن هفتم هجری است از این شاعر بزرگ آثار ارزنده ای برجای مانده است. عشاق نامه عراقی در قالب غزل و مثنوی است و او بیشتر به مضامین عرفانی و معنوی توجه دارد و در بند لفاظی و تصویرگری و تکلف نیست. در بیشتر شعرهایش شور و شوقی بی مانند که نشانه التهاب درونی است دیده می شود. مثنوی و قصیده هایش بیشتر رنگ تحقیق دارد و فاقد لطافت غزل های اوست. عبید زاکانی شاعر و نویسنده مشهور در قرن هشتم هجری است. نیروی ابتکار در عبید زیاد است چنانکه برخی از ویژگیهای او همچون مثنوی عشاق نامه به کلی درادب فارسی تازگی دارد. در این مقاله به بررسی ویژگیهای زبانی عشاق نامه عراقی و عبید زاکانی که عبارتند از: از جمله: ویژگی های لغوی از قبیل کاربرد لغات و ترکیبات عربی و کاربرد لغات کهن فارسی و همچنین ویژگی های نحوی سبک خراسانی و عراقی، که شامل: کاربرد ماضی استمراری و مضارع اخباری با ((همی))

کلیدواژه ها:

عشاق نامه ، فخرالدین عراقی ، عبید زاکانی ، ویژگی های زبانی