کنایههای نویافته در شرح زندگانی من

شرح زندگانی من یا تاریخ اداری و اجتماعی دوره قاجار، اثر ماندگار عبداالله مستوفی، حسب حالی زنده و پویاست در توضیح و تشریح اوضاع اجتماعی و امور دولتی و اداری کشور در زمان حیات مولف که به تصریح وی تاریخ نیست؛ اما با دقت و ظرافت تمام، گوشه هایی از تاریخ ایران را در زمینهای گوناگون، با لحنی نسبتا انتقادی، به تصویر کشیده است. این کتاب یک دوره از تاریخ ایران را از زمان سطنت آقامحمدخان قاجار تا پایان دوران پادشاهی پهلوی اول در قالب زندگینامه شرح و تفسیر کرده است. شرححالنویسان در آثار خود به شرح وقایع تاریخی و اجتماعی دوران زندگی خویش میپردازند؛ اما از آنجا که خاطره نویسی و حسب حال یکی از انواع ادبی به شمار میرود،از این لحاظ جایگاه خاصی را در ادبیات فارسی به خود اختصاص داده است. یکی از ابزار بیان معنی به شیوههای مختلف با هدف بلاغت و تاثیرگذاری بیشتر بر خواننده، کنایه است که در قاموس اهل بیان، پوشیده سخن گفتن و ترک صراحت و ایراد لفظ و اراده معنای غیر حقیقی با در نظر گرفتن مفهوم حقیقی، معنا میشود. مستوفی در بخشهای مختلف زندگینامه خود از این ابزار بیانی در شکلهای متنوع بهره برده است. این پژوهش بر آن است تا نحوه کاربرد کنایه را در شرح زندگانی من بررسی و تحلیل کرده و نوآوریهایی را که مولف در این زمینه به کار گرفته است، ارایه دهد.

کلیدواژه ها:

عبداالله مستوفی ، شرح زندگانی من ، بیان ، کنایه ، کنایه ترجمه