بررسی سبک شناختی اظهارو اضمار در قرآن کریم و ارتباط آن با انسجام و پیوستگی آیات

یکی از زیبایی ها و در عین حال پیچیدگی های زبانی- سبکی قرآن، مساله خروج از مقتضای ظاهر یا فراهنجاری آن است که در سطوح مختلف این کلام آسمانی اتفاق میافتد. اهمیت فراهنجاری در این است که دریافت کننده متن ظاهرا با نوعی عدم ان سجام و از هم گسیختگی در کلام روبرو میشود، در حالیکه کاربست این پدیده، در واقع بیانگر رفتار زبان، دگرگونی ابزارهای زبانی و استراتژی ها و تکنیک های در دسترس ماتن است. اضمار و اظهار یکی از اشکال فراهنجاری به شمار می آید که با همین هدف در کلام مجید به کار رفته است. بدین تصور، پژوهش حا ضر بر آن ا ست تا به شیوه تو صیفی-تحلیلی و با رویکرد سبک شنا سی، کاربست اضمار و اظهار را در پاره ای از آیات قرآن بررسی کند و ارتباط این دو را با ان سجام و پیوستگی آیات تبیین نماید. داده های قرآنی نشان داد که هریک از آیات قرآن در یک بافت موقعیت خاص ارایه میشود و توسط عوامل هم متنی و بافتی تحت تاثیر قرار می گیرند. درنتیجه کاربست ضمیر به جای ا سم ظاهر و ا ستعمال ا سم ظاهر در جای ضمیر، راهبردی سبک شناختی است که در پی ایجاد کارکرد بلاغی برجسته سازی و افاده معنایی خاص صورت میپذیرد لذا شرح زبانی این دو تکنیک، درک خواننده را نسبت به ظرافتهای دستوری و معنایی ارتقا میدهد همچنانکه انسجام و پیوستگی معنایی آیات را تایید میکند.

کلیدواژه ها:

سبک شناسی ، اظهار و اضمار ، انسجام ، قرآن کریم