بررسی صفت خاص و عام در دستور فارسی و تاثیر آن در ادبی کردن متن

با تحقیق و پژوهش در کتاب ها و پژوهش های دستوری متوجه این موضوع می شویم که اغلب تقسیم بندی های صفت شبیه به هم بوده و صفت در موضوعات محدودی بررسی شده است و اغلب نیز تکراری است، بنابراین دراین نوشتار سعی بر این است که تقسیم بندی جدیدی از صفت ارایه داده شود و نگاهی از زاویه ی معنا شناسانه به مقوله ی صفت شود، در این راستا ما صفت را از نظر اختصاص یا عدم اختصاص به موصوف به دو دسته ی خاص و عام تقسیم بندی می کنیم : صفت خاص و عام؛ و بر آن هستیم ابتدا تعریفی از صفت خاص و عام انجام داده و ویژگی های آنها را مطرح کنیم و با آوردن مثال ها و نمونه هایی از آنها در متن فارسی موضوع را هر چه روشن تر بیان داریم. با بررسی صفات مختلف متوجه می شویم برخی از اسم ها در زبان فارسی صفت خاص دارند و بین نوع صفت وصفت عام یا خاص ارتباط معنای وجود دارد واین که صفت های خاص عمدتا با اسم های کنشگر به کار می رود و برخی صفت های خاص با تعلق گرفتن به موصوف های دیگر در طول زمان به صفت های عام تبدیل شده اند. برای پیدایش یک متن ادبی راهکارهای زیادی وجود دارد یکی از راهکار های قابل بررسی در متن ادبی که به ایجاد وشکل گیری آن کمک می کند این است که گاه صفات خاص یک موصوف برای موصوفی دیگر در حیطه ی هنجار گریزی زبان مطرح می گردد و بسط استعاری سبب ادبی شدن متن می شود و در ایجاد آرایه های تشخیص، استعاره ، تشبیه و... کابرد پیدا می کند.

کلیدواژه ها:

صفت خاص ، صفت عام ، متن ادبی