تحلیل شخصیت های داستانی مجموعه دیوان سومنات بر مبنای نظریه انسان گرایانه آبراهام مازلو

پست مدرنیسم از یک منظر، نگرشی دیگرگون به جهان هستی و انسان است که بازتاب آن در هنر و خصوصا داستان پستمدرن مشاهده میشود؛ بنابراین برای تعیین جایگاه انسان پستمدرن میتوان به داستانهایی از این دست مراجعه کرد. ابوتراب خسروی یکی از نویسندگان شاخص در عرصه داستان نویسی پسامدرن است که آثار او حاوی مشخصه های مدرنیستی و پسامدرنیستی و دیوان سومنات ش بهترین اثر داستانی این نویسنده در زمینه کوتاه نویسی شناخته شده است. در این گفتار، شخصیتهای داستانی مجموعه دیوان سومنات خسروی براساس نظریه انسانگرایانه آبراهام مازلو به منظور تعیین جایگاه انسان در هرم سلسله مراتب نیازهای او بررسی و تحلیل گردیده است. باتوجه به بررسی انجامشده، بیشتر انسانهای این جامعه داستانی در مرحله نیازهای ایمنی و عشق قرار دارند. آنان پیوسته در جستجوی فردی هستند، تا آرامش را در کنار او تجربه کنند. در حقیقت، بیشتر افراد این جامعه داستانی با دستاویزهای متعدد، آرامش رامی طلبند.

کلیدواژه ها:

ایمنی ، دیوان سومنات ، عشق ، مازلو.