بررسی تطبیقی ناسیونالیسم (ملی گرایی اسلامی) در شعر مشروطه و معاصر با تکیه بر اشعار (شهریار، مصدق، امین پور، بهار و میرزاده عشقی)

ملی گرایی، ملت باوری، یا ناسیونالیسم (Nationalism) نوعی آگاهی جمعی است؛ یعنی آگاهی به تعلق به ملت که آن را آگاهی ملی می خوانند. آگاهی ملی اغلب پدید آورنده حس وفاداری، شور، و دلبستگی افراد به عناصر تشکیل دهنده ملت (نژاد، زبان، سنت ها و عادت ها، ارزش های اجتماعی، اخلاقی، و به طور کلی فرهنگ) است؛ و گاه موجب بزرگداشت مبالغه آمیز از آنها و اعتقاد به برتری این مظاهر بر مظاهر دیگرملت ها می شود. به صورت کلی به جریان اجتماعی-سیاسی راستگرایی گفته می شود که می کوشد با نفوذ در ارکان سیاسی کشور در راه اعتلاء و ارتقای اساسی باورها، آرمان ها، تاریخ، هویت، حقوق و منافع ملت گام بردارد. پژوهشگر در این پژوهش بر آن است تا ناسیونالیسم یا ملی گرایی را به عنوان یکی از ویژگی های ادبیات مقاومت در اشعار چندتن از شاعران عرصه مقاومت بررسی کند. سپس مصادیق مختلف این مساله(عشق به وطن، آزادی، سرزنش بی تفاوتی مردم و تشویق آن ها به مبارزه و مقاومت، ستایش و مدح قهرمانان وطن، تکریم شهدا و کشته شدگان در راه وطن، دعوت به اتحاد و همبستگی، پیش بینی آینده وطن، اشاره به استعمارگران وطن و سرزنش آنها) مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

ادبیات مقاومت ، ناسیونالیسم ، امین پور ، بهار ، مصدق ، عشقی و شهریار